Ελληνικό Αττικής
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
| Ελληνικό | |
|---|---|
| Πόλη | |
 |
|
 |
|
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Αττικής |
| Διοίκηση | |
| • Δήμαρχος | Γιάννης Κωνσταντάτος |
| Πληθυσμός | 16.740 (2001) |
| Τηλεφωνικός κωδικός | 210 |
Αποτελείται από την περιοχή των Σουρμένων, του Άνω Ελληνικού, του Κάτω Ελληνικού (Άγιος Κοσμάς) και την συνοικία της Αγίας Παρασκευής.Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης και οι εγκαταστάσεις των δύο (2) αεροδρομίων καθώς και ο χώρος των βάσεων χωρίζουν το Δήμο Ελληνικού στις τέσσερις συνοικίες.
Το Ελληνικό συνορεύει με τον Άλιμο, την Αργυρούπολη και την Γλυφάδα. Διαθέτει 14 πλατείες και 15 παιδικές χαρές.
Η κυκλοφοριακή σύνδεση της περιοχής με το κέντρο της Αθήνας πραγματοποιείται σήμερα με άξονες ταχείας κυκλοφορίας: τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και την παραλιακή Λεωφόρο Ποσειδώνος.
Στο Δήμο Ελληνικού λειτουργούν 4 Δημοτικά Σχολεία, 6 Νηπιαγωγεία, 2 Γυμνάσια, 1 Ενιαίο Λύκειο, 1 ΕΠΑΛ, καθώς και Γυμνάσιο και Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Επίσης υπάρχουν 4 παιδικοί σταθμοί και 2 Κ.Α.Π.Η.
Δήμαρχος του Δήμου Αργυρούπολης-Ελληνικού είναι ο κ. Γιάννης Κωνσταντάτος.
Ιστορία
Η παλιά ονομασία της περιοχής ήταν Λοιμικό, λόγω του λοιμοκαθαρτηρίου που υπήρχε εκεί. Στις αρχές του 20ου αιώνα καθιερώθηκε η ονομασία Ελληνικό, ως πιο εύηχη παραλλαγή της προηγούμενης ονομασίας. Δεν επεκράτησε όμως, παρά μόνο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς ως τότε χρησιμοποιούνταν παράλληλα με την ονομασία Χασάνι, λόγω ενός πύργου κάποιου Τουρκαλβανού με το όνομα Χασάν.Το 1922 μετά τη Μικρασιατική εκστρατεία εγκαταστάθηκαν στην βόρεια περιοχή του δήμου πρόσφυγες από την Σούρμενα του Πόντου και η περιοχή πάνω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης που χωρίζει τον δήμο ονομάσθηκε Σούρμενα.
Το 1925 το υπουργείο Γεωργίας έδωσε κλήρους ανταλλάξιμης γης 5 στρεμμάτων. Η παροχή αυτή έχει συγκεκριμένους όρους. Για τα Σούρμενα τα στρέμματα δεν είναι ενιαία και αφαιρώντας την εισφορά για δρόμους και κοινόχρηστους χώρους είναι 4 στρέμματα. Στο Κάτω Ελληνικό προϋπόθεση για την εγκατάσταση ήταν η δήλωση ότι αναλάμβανε ο κάτοικος να κάνει εκβραχισμούς του οικοπέδου του, περιμάνδρωση και κήπο. Τις εν λόγω προϋποθέσεις μπορούσαν να εκπληρώσουν μόνο οι πιο εύποροι της εποχής, με αποτέλεσμα η περιοχή να κατοικηθεί από εμπόρους, εφοπλιστές, εύπορους και εγγράμματους που κατάγονταν από τη Σμύρνη, τον Πόντο, την Πόλη. Την ονόμασαν Κηπούπολη κι ήταν «όνομα και πράμα».
Το 1928 δίνονται οι αποζημιώσεις των ανταλλάξιμων περιουσιών και κτίζονται αρκετά πέτρινα σπίτια. Την ίδια χρονιά ανοίγουν δημόσιο πηγάδι στην οδό Ιασωνίδου και η ζωή παίρνει το δρόμο προς το καλύτερο. Ειδικά για το νερό μέχρι το 1956 που μπαίνει το δίκτυο της ύδρευσης, οι κάτοικοι ή άνοιγαν πηγάδια βάθους 22 – 30 μέτρων ή το αγόραζαν από τον νερουλά με το δίκυκλο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
